கண்ணன், பள்ளிக்குப் போவதற்காக நெல் வயல்களின் வரப்பின் மேல் தட்டுத்தடுமாறி ஓடி, பஸ் ஸ்டாப்பை வந்தடைந்தான். குலுங்கி நெளிந்து வந்த அரசு பஸ், கோட்டை மேடு பஸ்டாப்பிற்கு வந்ததும் நின்றது. எச்சில் துப்புவதற்காகத் தன் சீட்லிருந்து எழுந்த சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார் , கீழிறங்கித் துப்பினார். கண்ணன் பஸ்ஸில் ஏறி, சுந்தர மூர்த்தி வாத்தியார் அமர்ந்திருந்த சீட்ல் போய் அமர்ந்தான்.
சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார், "தம்பி, இங்க நா உட்கார்ந்திருந்தேன். எந்திரிக்கிறியா?"என்று சொல்ல. கண்ணன், "முடியாதுங்க.. உங்கள யாரு எழுந்து போச்சொன்னா" என்று அவருடன் வாக்குவாதம் செய்தான். பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் எவ்வளவு சொல்லியும் அவன் கேட்ட பாடில்லை. அலங்காநல்லூர் பஸ்ஸ்டாண்டு வந்ததும் பஸ் நின்றது.
சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார், "தம்பி, இங்க நா உட்கார்ந்திருந்தேன். எந்திரிக்கிறியா?"என்று சொல்ல. கண்ணன், "முடியாதுங்க.. உங்கள யாரு எழுந்து போச்சொன்னா" என்று அவருடன் வாக்குவாதம் செய்தான். பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் எவ்வளவு சொல்லியும் அவன் கேட்ட பாடில்லை. அலங்காநல்லூர் பஸ்ஸ்டாண்டு வந்ததும் பஸ் நின்றது.
பஸ்லிருந்து கீழே இறங்கியவுடன் கண்ணைப் பார்த்து கேட்டார் சுந்தர மூர்த்தி வாத்தியார் .
" தம்பி!எந்த ஸ்கூலு ",
"கரட்டு ஸ்கூலு, அதுக்கு என்னாவாம்?",
" இல்ல சும்மா கேட்டேன் தம்பி நீங்க போங்க " என்று கூறிவிட்டு பள்ளிக்குச் சென்றார் சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார் .
அலங்காநல்லூர் பள்ளி மிக எழில் சூழ்ந்த பள்ளி. எங்குப் பார்த்தாலும் பச்சைக் குடையை நிறுத்தி வைத்தது போல் ஆங்காங்கே புங்க மரங்கள் நின்று காட்சி தரும். அம்மரங்களின் மேல் உள்ள குருவிகளும் காக்கைகளும் கச்சேரிகளை அரங்கேற்றிக் கொண்டிருக்கும். பள்ளி, மிக உயரமான குன்று மேல் இருப்பதால், மேகக் கூட்டங்கள் பள்ளியின் மொட்ட மாடியை வருடிச் செல்லும். சுற்றுவட்டாரத்தில் எந்தக் கிரமாத்திலிருந்து பார்த்தாலும் பள்ளி நன்றாகத் தெரியும். இந்தப் பள்ளியை 'கரட்டு ஸ்கூல்' என்று செல்லமாகவே அழைப்பார்கள்.
இந்தப் பள்ளியிலே இருபதுவருடமாக வேலை பார்த்து வருகிறார் சுந்தர மூர்த்தி வாத்தியார். நல்ல வளத்தி, சுருட்ட முடி, அவர் தலையில் உள்ள நரை முடியை வைத்தே அவரின் வயதை அறிந்து கொள்ளலாம். இவருக்குப் பயப்படாத மாணவர்களே இருக்க முடியாது. எந்தச் சேட்டை பண்ணினாலும் அடிக்க மாட்டார். ஆனால் அதற்குப் பதிலாக சேரில் எப்படி அமர்கிறோமோ அப்படி நிற்கச் சொல்லுவார். கால் இரண்டும் சற்று நேரத்திற்குப் பிடித்துக்கொள்ளும். அது ஒரு மாதிரியான வலியாக இருக்கும். "இது ஆசனம் தான் தண்டனை அல்ல" என்று மழுப்புவார். இதற்குப் பயந்துகொண்டே யாரும் தவறுசெய்ய யோசிப்பார்கள். மாதந்தோறும் விடுப்பு எடுக்காத மாணவர்களுக்குத் தன் செலவுலேயே பேனா, பென்சில் என்று வாங்கிக் கொடுப்பார். மாணவர்கள் புத்தகப் புழுவாக இருப்பதை விரும்ப மாட்டார். ஒவ்வொரு நாளும் செய்தித்தாள்களைப் படித்து வரச் சொல்லி மாணவர்களிடம் வினாக்களைத் தொடுப்பார்.
தான் படிக்கப்போகிற கரட்டுப் பள்ளியில் தான், சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார் வேலை பார்க்கிறார் என்பது கண்ணனுக்குத் தெரியாது. இதுவரை கோட்டமேடு கிராமத்தில் படித்துவிட்டு இப்பொழுது தான் அலங்காநல்லூருக்குப் படிக்க வந்திருக்கிறான். போனவாரம் தான் இவனின் அப்பா பள்ளியில் சேர்த்துவிட்டுப் போனார்.
'நமக்கு எந்த வாத்தியார் வரப் போகிறாரோ' என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அமர்ந்திருந்தனர் ஒன்பதாம் வகுப்பு 'டி' பிரிவு மாணவர்கள். அதில் கண்ணனும் ஒருவன். சுந்தர மூர்த்தி வாத்தியார் அறைக்குள் வந்தார். மாணவர்கள் அனைவரும் எழுந்து " குட் மானிங் சார் " என்று சொல்லிவிட்டு அமர்ந்தனர்.
சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியாரைப் பார்த்தவுடன் கண்ணின் டவுசர் நனைந்து விட்டது. ஒவ்வொருவரைப் பற்றியும் விசாரித்து கொண்டே வந்தார், கடைசியாக இவனிடம் வர,
"சார் நீங்க யாருனு தெரியாம பஸ்ல அப்படிப் பேசிட்டேன் மன்னிச்சிடுங்க சார்..."
" கவலைப் படாதெ நா ஒன்னும் செய்யல, தவற உணர்வதே பெரிய விஷயம். இனிமே யாரிடமும் அப்படி நடந்துக்காதெ " என்று சொல்லி அவன் முதுகில் தட்டிக்கொடுத்துவிட்டு, அன்று அனைவருக்கும் அறிவுரைகளை வழங்கினார்.
ஒரு நாள் சமூக அறிவியலில், ஒரு பாடத்தை "நாளை படித்து வாருங்கள்" என்று அவர் சொன்னார். ஒரு சில மாணவர்களைத் தவிர மற்ற மாணவர்கள் அனைவரும் படித்திருந்தார்கள். சில மாணவர்களில் கண்ணனும் ஒருவன். அதற்குத் தண்டனையாக சேரில் அமர்வது போல் நின்றான். கால் வலி தாங்காமல் அழுதுவிட்டான். அவனைப் பார்க்கவே பாவமாக இருந்தது.
அன்று, மணி மூணு இருக்கும். கும்பகர்ணனைப் போல் தூங்கிக்கொண்டு இருந்தான் கண்ணன். "டே சார் வந்துட்டாரு டா" என்று அவன் நண்பன் பூபதி எழுப்ப, 'டக்' என்று எந்திரித்தான். பக்கத்தில் இருந்த மாணவர்கள் அனைவரும் ஏளனம் செய்து சிரித்தனர். இவன் சொன்னது பொய் என்று தெரிந்ததும் மீண்டும் தனது தூக்கத்தைத் தொடங்கினான்.
"கண்ணா ..கண்ணா எந்திரிப்பா ....." என்று மீண்டும் எழுப்ப
" டே பேசமா போடா... "
" நா தான் சாருடா.... "
" சொன்னா கேக்க மாட்டீயா... ஒன்ன...." என்று சொல்லி அடிக்க கையை ஓங்க, அவன் முன் சுந்திரமூர்த்தி வாத்தியார்.
"சார் அடிச்சிடாதீங்க ..பால் யாவாரம் பார்க்குறோம். காலையில நாலு மணிக்கே எந்திரிச்சு பால் ஊத்தப் போனேன் அதனால தான் சார்.. அசந்து தூங்கிட்டேன்" என்று கண்ணன் சொன்ன வார்த்தைகள், கோபமாக இருந்த அவர் மனசையும் சாந்தப் படுத்திருச்சு. ஒருவனை அழைத்து டீ வாங்கிட்டு வரச் சொல்லி கொடுத்தார். கூச்சப்பட்டுக் கொண்டே குடித்து முடித்தான்.
காலாண்டுத்தேர்வு முடிந்தது. இந்தத் தேர்வின் முடிவில், ப்ராகிராஸ் கார்ட்டை அனைவருக்கும் கொடுத்தார் சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார். அருண் என்பவன் பஸ்ட் ரேங்க் எடுத்திருந்தான். கண்ணன் மூணு பாடங்களில் பெயில். கண்ணன் இப்படி மார்க் வாங்குவதற்கு அவனின் குடும்பச் சூழ்நிலைதான் காரணம் என்பதை அறிந்த சுந்திரமூர்த்தி வாத்தியார் ஒரு முடிவு செய்தார். இனிமேல் எது சொல்லிக்கொடுத்தாலும் நல்ல படிக்காத மாணவர்களுக்குச் சொல்லிக்கொடுத்து, அவர்களுக்கு புரிந்து விட்டால், அனைத்து மாணவர்களுக்கும் புரிந்து விடும் என்கிற புதுத் திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தினார்.
அசோகரின் கலிங்கப் போரைப் பற்றி பாடம் நடத்திக்கொண்டு இருந்தார் சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார். ஆனால் கண்ணன், "காலைல யாரோ ஒரு ஆளு பாலுக்குப் பணம் தரலயே! யாரா இருக்கும்?" என்ற சிந்தனையில் மூழ்கி இருந்தான். கண்ணின் சிந்தனை வேறு பக்கம் செல்கிறதை அறிந்த சுந்திரமூர்த்தி வாத்தியார்,
"கண்ணா, அசோகரின் வாழ்க்கையில் மாற்றத்தை தந்த போர் எது? என்று கேட்க,
திறு திறு என்று முழித்த கண்ணன், " கா..கா.. "
" சொல்லு...சொல்லு...கரெக்ட் தான்"
"கார்கில் போர் சார்" என்று கண்ணன் சொல்ல வகுப்பறையே குலுங்கிச் சிரித்தது.
அனைத்து மாணவர்களையும் அமைதியாக இருக்கச் சொல்லி விட்டு பேசினார். அறிவு என்னும் தீ யை பற்றிக்கொள்ளும் மாணவர்களின் வகை மூணு எனவும். நன்றாக புரிந்துகொள்ளும் மாணவர்கள், கற்பூரம் போல் உடனே பற்றிக்கொள்வார்கள் என்றும், சற்றுக் குறைவாக புரிந்து கொள்ளும் மாணவர்கள் மரம் போல் கொஞ்சம் பற்றிக் கொள்ள தாமதம் ஆகுமென்றும், புரிந்து கொள்ளும் தன்மை யில்லாதவர்களைப் பச்ச வாழைமர பட்டையுடன் ஒப்பிட்டும் கூறினார். மேலும்,
"கண்ணா! நீ பச்சவாழை மரப்பட்டை, இன்னம் காயாம இருக்க, காஞ்சப்பறம் பாரு, கற்பூரத்தை விட, சும்மா கப் னு பத்திக்கவ, இவன்க கேலி செய்றத நினைச்சு வருத்தப் படதெ..." னு சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார் சொன்ன அட்வைஸ் அவனுக்கு புது தெம்பைக் கொடுத்தது.
புது நம்பிக்கையுடன் பள்ளிக்கு வந்தான், அன்றாட வீட்டுப் பாடத்தை அன்றே முடித்தான். பாடத்தை நன்றாகக் கவனித்தான். சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு 'டாண்.... டாண்'னு பதில் சொன்னான். மாதந்தோறும் விடுப்பு எடுக்காமல் பேனா பென்சில் என்று பரிசைப் பெற்றான். இது கண்ணவா.!.... என்று அனைத்து மாணவர்களையும் ஆச்சரியப் பட வைத்தான்.
கண்ணன், அரையாண்டுத் தேர்வில் அனைத்துப் பாடங்களிலும் பாஸ் பண்ணினான். "இன்னும் உன்னால் நல்லாப் படிக்க முடியும்" என்று சுந்திரமூர்த்தி வாத்தியார் கண்ணனைப் பாரட்டினார்.
ஒரு நாள், பூபதி விளையாட்டுப் போக்க, காம்பஸ் கருவிய எடுத்து கண்ணன் உட்காருகிற இடத்தில வைக்க, அதன்மேல் கண்ணன் உட்கார, நறுக்கென்று குத்தியது, வலி தாங்காம கத்தி விட்டான். எந்த மாணவர்களையும் அடிக்காத சுந்திரமூர்த்தி வாத்தியார் பூபதியை பிரம்பை எடுத்து அடித்து விட்டார். உடம்பெல்லாம் தடித்துவிட்டது.
பூபதியின் அப்பா குமரேசன் அந்த ஊரு சேர்மனின் தம்பி. அன்று பள்ளிக்கு வந்து பெரிய ரகலையே பண்ணிவிட்டார். "ஏம் பிள்ளைய எப்படியா அடிக்கப் போச்சு, அரசாங்கமே அடிக்க கூடாதுனு சொன்னப்ப நீ எப்படியா அடிச்ச? உன்ன என்ன பண்றேனு பாரு" என்று சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியாரைப் ஏசிவிட்டுப் போனான்.
பள்ளி தலைமையாசிரியரும், "உங்களுக்கு என்னங்க வந்துச்சு அவங்களுக்குள்ள சண்டை போடவாங்கே கூடிக்கிவாங்கே நீங்க எதுக்கு அடிக்கிறீங்க. அந்தாளு என்ன பண்ணப் போறாரோ. சி .ஒ வரைக்கும் போனா பெரிய பிரச்னை ஆயிடும் அப்பறம் நா ஒன்னும் செய்ய முடியாது " என்று கடிந்து பேசினார். அப்போது தான் "ஏன்டா இந்த வாத்தியார் வேலைக்கு வந்தோம்"னு வேதனைப் பட்டார் சுந்தரமூர்த்திவாத்தியார்.
குமரேசன் சொன்ன படி, அந்த ஊர் சேர்மன் அரசியல் செல்வாக்கை வைத்து அமைச்சரிடம் பேசி, சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியாரை இடைநீக்கம் செய்ய ஏற்பாடு பண்ணினார். இதன் படி சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியரை ஒரு மாதம் இடைநீக்கம் செய்தனர். "தவற கண்டிச்சதுக்குக் கெடைச்ச பரிசு இது தானா? " என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டு, அந்தத் தண்டனையை ஏற்றுக்கொண்டார்.
அதன் பிறகு தன் வேலையை மட்டும் பார்த்தார். அன்றையிலிருந்து எந்த மாணவர்களுக்கும் எந்த தண்டனையும் கொடுப்பதில்லை. படிக்கச் சொல்லுவார் நன்றாகப் புரியும் படி நடத்துவார். "பாடத்தை நடத்திறது ஏ வேலை படிக்கிறது ஒங்க வேலை" என்ற கொள்கையை மட்டும் கையாண்டார்.
இதில் மாணவர்களுக்கு உடன்பாடு இல்லை. " நீங்க கேள்வி கேக்கலைனா எங்கனால முன்னமாதிரி படிக்க முடியாது சார்" என்று பூபதி உட்பட அனைத்து மாணவர்களும் கெஞ்சிக் கேட்க, மறுபடியும் பழைய சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியாரைப் பார்க்க முடிந்தது.
அன்று கண்ணன் வீட்டிலிருந்து தேங்காய், பழங்கள், முதலியவற்றை கொண்டு வந்து சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியாரிடம் கொடுத்தான். "மாணவனிடம் எதிர்பார்க்கிறவன் ஆசிரியரே இல்லை" என்று வாங்க மறுத்து, மற்ற வாத்தியார்களுக்கு முன் வேறுபட்டு நின்றார்.
முழு ஆண்டுத்தேர்வு முடிவடைந்தது. கோடை விடுமுறைநாட்களில் சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார் ஞாபகம் வரும்போதெல்லாம், அவரின் செல்போனுக்குத் தொடர்பு கொண்டு பேசிவான். அவரும் இவனிடம் பேசுவதற்காக நேரம் ஒதுக்குவார்.
சுந்தரமூர்த்தி வாத்தியார் அந்த விடுமுறை நாளில் தனது சொந்த மாவட்டத்திற்கு ட்ரான்ஸ்பர் கேட்டுயிருந்தார். ட்ரான்ஸ்பரும் கிடைத்தது.
மீண்டும் பள்ளிக்கூடம் திறந்தது. முதல்நாள், பள்ளியில் உள்ள அனைத்து வகுப்பு மாணவர்களிடமும் மற்றும் சக ஆசிரியர்களிடம் கூறிவிட்டு, ஒரே கூட்டிலிருந்துவிட்டுப் பிரியும் பறவை போல அந்தப் பள்ளியிலிருந்து விடை பெற்று, வெளியே நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார்.
அப்பொழுது. கண்ணன், " சார் சார்........... " என்று கூப்பிட்டுக்கொண்டு பின்னாடியே வர, அவனுக்காக நின்றார்.
"சார்.. அதுக்குள்ளையும் போறீங்க. நீங்க சொல்லிக்கொடுத்தனால தான் சார் நல்லாப் படிச்சேன். இப்ப திடீர்னு போறீங்களெ " என்று வருத்தத்துடன் கூறினான்.
" ரெம்ப நாள இங்கெ வேலை பார்த்துட்டேன், முன்ன மாதிரி அலைய முடியல கண்ணா. கடைசி காலக்கட்டத்தில சொந்த ஊருல இருக்கிறதுதான் நல்லது அதத்தான் ஏம் பிள்ளைகளும் விரும்புதுக "
" உடனே போகணுமா சார் ?" என்று கண்ணீருடன் கூற,
"போகணும் கண்ணா..... அஞ்சு நாளைக்குள்ள ஜாயின் பண்ணனும் இப்ப போனாத்தான் சரியா யிருக்கும். போறதுக்கு முன்னாடி ஒன்னும் மட்டும் சொல்ல விரும்புறேன், படிப்பும் ஒழுக்கமும் உன்கிட்ட இருந்தா எங்க இருந்தாலும் பொழைச்சுக்குவ, படிக்க வேண்டிய வயசுல நல்லாப் படி. இந்த வருஷம் டென்த் வேற, அம்மா அப்பாவ கடைசி வரைக்கும் பாத்துக்க" என்று அவரும் கண் கலங்கி பேசிவிட்டுப் போனார். அவர் மறையும் வரை அந்த வழியைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான் .
மாலை நான்கு மணி ஆனதும் பெல் அடித்தது. பள்ளி மாணவர்கள் அனைவரும் வீட்டுக் போகிறோம் என்கிற மகிழ்ச்சியில் சில்வண்டுகளைப் போல ஹே ........ஹே......... என்ற சத்தம் போட்டு வெளியே வந்தனர். ஆனால் கண்ணன் மட்டும் சுந்தர மூர்த்தி வாத்தியார் பள்ளிய விட்டுப் போன வருத்தத்திலும், அவர் மேல் உள்ள ஆத்மார்த்தமான அன்பினாலும், அவரை மறக்க முடியாம மெல்ல நடந்து, பஸ் ஸ்டாண்டை அடைந்தான்.
பஸ் வந்ததும் வேகமாகப் போய் ஏறி இடம் போட்டான் கண்ணன். அந்த சீட்ல் உட்கார்ந்ததும் சுந்தர மூர்த்திவாத்தியார் ஞாபகம் தான் வந்தது. பஸ் கிளம்பியது. அப்போது பஸ்ஸில் ஒரு பெண் தன் குழந்தையோடு நின்று கொண்டிருந்தாள். பஸ் போகிற வேகத்தில் அந்தக் குழந்தை அழ ஆரம்பித்து விட்டது.
சீட்லிருந்து எழுந்த கண்ணன், குழந்தையோடு நின்றிருந்த பெண்ணை அழைத்தான், "அக்கா இங்கெ வந்து உட்காருங்க" .
0 கருத்துகள்:
கருத்துரையிடுக